024. Trylogia "Delirium" Lauren Oliver

Ostatnio moja blogowa historia nie była zbyt urozmaicona. Wszystko dlatego, że przepadłam w znanym cyklu, chwalonych przez blogerów pod niebiosa. Domyślacie się o czym mowa? Tak jest, chodzi o trylogię „Delirium” Lauren Olivier. Polecana mi już chyba przez każdego, modna i elegancko wydana przygoda Leny w świecie, w którym miłość jest zabroniona. Krótka uwaga informacyjna: w recenzji zawarte są opinie o wszystkich trzech częściach, bo uznałam, że nie ma się co rozdrabniać, więc jeśli nie chcesz natknąć się na spoilery (chociaż nie wierzę, że ktoś jeszcze dzieł pani Olivier nie czytał) to przeczytaj tylko początek.

 Poczynając już od tematu, książka zapowiadała się ciekawie – wynaleziono lekarstwo na miłość. Teraz jest to temat tabu, „zarażeni” są wytykani, szykanowani i unicestwiani. A o zarażenie wcale nie trudno – remedium można podać dopiero po ukończeniu przez kandydata 18 roku życia, a jak wiadomo to jest właśnie okres tych pierwszych zauroczeń. Główna bohaterka Lena, której dzielnie towarzyszyłam przez trzy tomy, oczywiście ulega zarażeniu. Oczywiście, bo w każdej książce dziać się coś musi. Szkoda tylko, że tak wolno. Pierwsze pół książki dziewczyna nawet nie poznaje swojego wybranka. Rozumiem, że zupełnie inny świat od naszego potrzebuje wprowadzenia, ale poczułam się przytłoczona ilością informacji. Interesował mnie natomiast sam zabieg, o którym niestety dowiedziałam się tylko, że „coś tam, pogrzebiemy w mózgu”. Książkę co prawda czytało się szybko i przyjemnie, bez zaskoczeń i z apetytem na część drugą.

 

Tom „Pandemonium” wprowadza nas od razu na głęboką wodę, gdyż opowiada dwie odrębne historie – co się stało od razu po wylądowaniu Leny w lesie i co ona robi ok. pół roku później. Pomijając fakt, iż nie znoszę skakania sobie po czasach akcji jak kucyk pony po zielonej łące to Lauren Olivier wyszło to całkiem zgrabnie. Na uczuciowy ring bohaterki wchodzi nowa postać – Julian, który początkowo wrogi, pod wpływem uroku osobistego Leny szybko zmienia nastawienie. Mimo, że mieliśmy właściwie powtórkę z rozrywki – obserwowanie kiełkującego uczucia to ta część podobała mi się bardziej niż pierwsza. Trochę więcej akcji, powiew nowych bohaterów i ciekawe opisy życia w Głuszy sprawiły, że książkę czytało się jeszcze szybciej i przyjemniej niż jej poprzedniczkę.

Wreszcie dochodzimy do „Requiem” czyli do wielkiej porażki i kompletnego braku pomysłu. Przyznam się uczciwie, że spotkałam się wcześniej z opiniami, że zakończenie trylogii pozostawia niedosyt i rozczarowanie, więc z premedytacją szukałam spoilerów z kim na końcu będzie Lena. I po raz pierwszy ich nie znalazłam. Zdziwiona takim stanem rzeczy przeczytałam i... załamałam ręce. O ile cała akcja szła płynnie, mimo ponownie, dwutorowej narracji to końcówka zburzyła cały ten trud. Miałam wrażenie, że autorka sama nie mogła się zdecydować, który z kandydatów jest lepszy i zostawiła furtkę dla obu. Biedni, wodzeni za nos, mężczyźni. Równie niepotrzebna była śmierć Raven, w dodatku pokazana w tak beznamiętny sposób. Bądź, co bądź była to jednak jedna z ważniejszych bohaterek.  Nie było to godne zwieńczenie trylogii i bardzo mnie zawiodło.

Słówko teraz o bohaterach. Przyznam się uczciwie, że żadnego nie polubiłam. Było ich w bród, a mi nie towarzyszyło ani jedno cieplejsze uczucie do któregokolwiek z nich. Lena przechodzi zmianę tak drastyczną, że aż nieprawdopodobną. Z grzecznej, cichej dziewczynki przemienia się w rebeliantkę, która nie zawaha się zabić. Również jej miłosne rozterki zupełnie mnie nie przekonywały. Za każdym razem kiedy wahała się kogo wybrać, ze znudzeniem wodziłam wzrokiem po tekście. Dalej, Alex – niby chłopak ideał. Silny, przystojny, opiekuńczy. Świetnie. A gdzie wady? Idealni ludzie nie istnieją, a on pozostał taki do końca, nie licząc dziwnych fochów w tomie trzecim. Hana – idealny przykład na to jak w prosty sposób obalić koncepcję całej książki. Okazuje się jednak, że remedium nie działa w sumie na nikogo, a Hana jest tego świetnym przykładem. Widziałam dużo potencjału w postaci Raven, której los niestety został brutalnie skończony, zanim zdążyła się rozwinąć. Jedyną postacią, którą trzymała poziom był Julian. Może to z mojej dziwnej sympatii do ofiar losu, ale był to jedyny bohater, którego przeżycia nie były mi obojętne. 

Język był prosty, bez żadnych lingwistycznych zawiłości. Czasem wielokrotne powtórzenia tych samym opisów były aż rażące, szczególnie słynnego „włosy w kolorze jesiennych liści”. Ładne porównanie, ale po przeczytaniu go dziesiąty raz zaczęłam się zastanawiać czy autorka nie zna innych określeń. 

Mimo tych wszystkich wad, których nie omieszkałam wytknąć, trylogię czytało się naprawdę przyjemnie i szybko, więc z czystym sumieniem mogę ją polecić, każdemu kto odnajduje się w klimatach antyutopii. 

Trylogię, a właściwie najchętniej jej drugą część, "Pandemonium" mogę z radością zaliczyć do październikowego wydania Trójki e-pik: książka z dwutorową akcją (teraźniejszość/przyszłość/przeszłość)