027. "Skazani na Shawshank" Stephena Kinga

 Są takie książki, które same w sobie nie są znane pod swoją pierwotną postacią. O wiele bardziej rozpoznawalne i lubiane są ich filmowi braci. Bardzo często można spotkać się z sytuacją, kiedy ktoś, buszując po bibliotecznych regałach spotyka dzieło, którego tytuł kojarzył do tej pory tylko z ekranizacją. I tak jak niewielu wie, że „Ojciec chrzestny” czy „Forrest Gump” najpierw wydano w papierowej wersji, to jednak pierwotna wersja „Skazanych na Shawshank” jest nieco bardziej popularna. Może to zasługa autora, bo w końcu Stephena Kinga nie trzeba nikomu przedstawiać. Płodny pisarz, lubujący się w cegłach mogących zabić, najczęściej też o śmierci traktujących. Czołowy twórca horrorów, uwielbiany przez miliony. 

Zapewne wielu z was ma za sobą pierwszą książkę Kinga i z lubością zaczytuje się w kolejnych. Wstyd się przyznać, ale ja nawet nie przebrnęłam przez pierwszą. Otóż okazuje się, że „Skazani” zostali wydani w tomie zatytułowanym „Cztery pory roku”. Konwencja była prosta – jedna pora roku – jedno opowiadanie. Na moje szczęście opowieść o więźniach było „Wiosną nadziei” czyli poszło na pierwszy ogień. Próbowałam, naprawdę próbowałam, dokończyć lato, jesień i zimę, jednakże ani styl Kinga, ani tematyka opowiadań nie przypadła mi do gustu. A nie ma po co męczyć się przy lekturze, prawda?  Recenzja zatem dotyczy tylko „Skazanych na Shawshank”, tak jak pierwotnie założyłam.

Historia opowiadana jest z perspektywy więźnia, Rudy’ego, który wcale nie opowiada o sobie, ale o niezwykłym towarzyszu, Andrew. Skazany niesłusznie za zamordowanie żony i jej kochanka przesiedział w Shawshank przeszło 30 lat, dzielnie wspinając się po społecznej drabinie, co ostatecznie i tak nie wyszło mu na dobre. Udało mu się też zrealizować swój plan, który zapewne stał się swego rodzaju legendą przekazywaną z ust do ust. Andy wyróżniał się poczuciem własnej wartości i nadzieją, która pozwalała mu przeżyć w tym strasznym miejscu.

Historia nie była dla mnie niczym nowym, gdyż wcześniej widziałam film i znałam zakończenie. Mimo to z chęcią jeszcze raz zagłębiłam się w relację Rudy’ego, chłonęłam losy więźniów i bardzo im współczułam. Nic mnie jednak nie zaskoczyło. Do tej pory nigdy nie czytałam książki, której ekranizacja byłaby tak wierna. Każdy wątek, każda scena natychmiast stawała mi przed oczami. Czułam się jakbym czytała scenariusz filmu, przerobiony na książkę i mogę śmiało stwierdzić, że ekranizacja przewyższyła książkę, wzbudzając więcej emocji niż zbyt nieczuły pierwowzór.

Narracja była prowadzona dosyć chaotycznie, co dało się jednak zrozumieć – książka była relacją snutą przez więźnia. Jednak King zawarł w niej bardzo mało emocji. W pewnych momentach musiałam się zatrzymać i zapytać samą siebie „Czy oni w ogóle się przyjaźnili? Jak można opowiadać o przyjacielu bez grama wzruszenia czy czegokolwiek innego?”

Książkę mogę polecić wszystkim, zwłaszcza tym którzy jeszcze nie „zepsuli” sobie zakończenia obejrzeniem filmu. Historię Andy’ego warto poznać, bo faktycznie jest ona niepowtarzalna.