020. "7 razy dziś" Lauren Olivier

Ostatnimi czasy wszystkie czytelniczki zachwycają się słynnym „delirium” Lauren Oliver. Lubię czytać doceniane lektury i potem wyrażać swoją opinię (która czasem nie pokrywa się z uwielbieniem ogółu), ale teraz postanowiłam poznać panią Olivier od innej strony, przekornie. Na pierwszy ogień wzięłam jej debiut, „7 razy dziś”, o wiele mniej znany niż jego starszy braciszek. Czy nie zmarnowałam swojego, niepowtarzalnego „dziś”? Przekonajmy się.

 

Sam stoi najwyżej na drabinie szkolnego społeczeństwa. Razem ze swoimi przyjaciółkami ustalają zasady licealnego społeczeństwa, często poniżające czy obraźliwe dla młodszych uczniów. Popularność zdaje się nie przysparzać jej żadnych problemów i prowadzi swoje szalone, nastoletnie życie na pełnych obrotach. Wszystko jednak do czasu feralnego wypadku, kiedy Samantha ginie. Jednak co dla jednych jest końcem dla innych jest początkiem. Z niewiadomego powodu dziewczyna w kółko przeżywa ten jeden dzień ze swojego życia. Czy dobrze wykorzysta ten niespodziewany dar od losu?

Mimo, że od początku wiemy, jak skończy główna bohaterka i jej koniec poznajemy już w pierwszym zdaniu to i tak od razu wsiąkamy w wir wydarzeń. Śledzimy siedem dni, a właściwie jeden siedem razy patrząc na błędy i usilne próby poprawy Samanthy. Spodziewałam się lekkiego znudzenia, czytając w kółko o tych samych wydarzeniach, jednak pozytywnie się zaskoczyłam. Każdego dnia dziewczyna budzi się z innym nastawieniem, jak przeżyć ten czas, powtarza się tylko główne założenie dnia (szczęśliwie czy nie, ostatni dzień Sam to Walentynki). Książka skłoniła mnie do refleksji, zastanawiałam się, co ja bym zrobiła, gdybym wiedziała, że czeka mnie ostatni dzień w życiu. Samantha potrzebowała czasu, by zrozumieć co naprawdę ważne, dopiero siódmego dnia udało się to jej w pełni. Ciekawa jestem czy mnie zajęłoby to dłużej. 

Mimo intrygującej tematyki, książka jest skierowana do dość zawężonej grupy odbiorców, mianowicie nastolatek. A winnym w tej sprawie są: język i głupiutkie bohaterki. Autorka używa prostego stylu, nie stroni od wulgaryzmów i opisów, które spokojnie można by pominąć. Książkę czyta się dzięki temu szybciej, ale w pewnych momentach wolałabym poważniejszego języka. Przyjaciółki głównej bohaterki (jak i z resztą również Sam) są puste jak portfel przed wypłatą, a ich oddzywki są godne pożałowania („Cześć suko!” to nie jest moim zdaniem najlepszy sposób na przywitanie dobrej znajomej). Prawdopodobnie miało to dobitnie pokazać zmianę systemu wartości Samanthy, ale w dość irytujący sposób.

Książka wciągnęła mnie jednak i z przyjemnością będę ją wspominać, także polecam każdemu, kto w prostym, nieskomplikowanym języku chce poczytać o niecodziennej i niewątpliwie refleksyjnej tematyce.

Ocena: 5/6

Za książkę dziękuję portalowi 3telnia.pl