012. "Przepiórki w płatkach róży" Laury Esquivel

 

 Dawno, dawno temu moja mam zafascynowana programami o gotowaniu wybrała na cotygodniowy wieczorek z filmem twór pt. „Przepiórki w płatkach róży”. Jako, że potworek był meksykański, patrzyliśmy na niego nieufnie, mając w pamięci telenowele z sąsiednich krajów. Film okazał się jedynym z dziwniejszych cosiów jakie widziałam. A gdy dowiedziałam się, że powstał na podstawie książki, czym prędzej musiałam ją przeczytać.

Autorka, Laura Esquivel, nie może pochwalić się zbyt dużym książkowym dorobkiem, za to mąż jest godny pochwały. To on wyreżyserował „Przepiórki”. Pod czujnym okiem żony, pomyślałam, film nie może zbytnio odbiegać od oryginału. I miałam rację.

Już sama konstrukcja książki jest interesująca. Podzielona jest na dwanaście rozdziałów – miesięcy, a każdy zaczyna się listą składników na danie, przygotowywane przez bohaterów w danym rozdziale. Wszystkie pyszności są typowymi potrawami kuchni meksykańskiej, więc jej fan na pewno znajdzie tu coś dla siebie. Przepisy nie są przedstawione jednak w suchej, typowej formie, ale przeplatają się z wydarzeniami, co (w przypadku chęci upichcenia czegoś) zmusza nas do wyszukiwania odpowiednich zdań. Przy okazji poznajemy całą gamę bohaterów i ich historie.

Tita, jako najmłodsza córka mamy Eleny, zobligowana jest (według starej i, moim zdaniem, beznadziejnej tradycji) do dożywotniej opieki nad matką, czyli nie może założyć własnej rodziny. Jej młode serce jednak rwie się do miłości i zakochuje się w Pedrze. Ten, stosując najgłupsze uzasadnienie jakie w życiu słyszałam, żeni się z jej siostrą „by być bliżej ukochanej Tity”. Przez to działanie, a także przez jego późniejsze zachowanie obdarzyłam go niechecią. Czasem miałam ochotę potrząsnąć tym bohaterem i spytać go czy dobrze wie co robi. O wiele bardziej podobała mi się Tita, a wszelkie radości czy smutki przeżywałam razem z nią. Moją sympatię wzbudziła również Gertrudis, środkowa córka, której skandaliczne losy doprowadzały jej matkę do szału, a ją samą do rangi pani generał.

Warto wspomnieć o czasach, w których dzieje się akcja. Jeden rok nie jest podany, z resztą książka rozgrywa się na przestrzeni około 25 lat. W Meksyku właśnie trwa rewolucja. Normą są bandziory ograbiające rancza i zabijające kobiety i dzieci. Według mądrej cioci Wikipedii są to lata 1910-1917. Wydaje mi się, że autorka dobrze wczuła się w klimat rewolucji.

Na koniec powiem o pewnych elementach, które mogą zaskoczyć czytelnika. Lektura pełna jest dziwnych i niewyjaśnionych zdarzeń, sprawiających, że odbiorca siedzi przez chwilę bez ruchu, a potem kartkuje rozdział, sprawdzając czy czegoś nie przeoczył. Mi te elementy nie przeszkadzały, gdyż po filmie się ich spodziewałam, jednak ktoś nieprzygotowany może się zdziwić.

Niemniej jednak, książkę polecam nie tylko fanom gotowania czy kuchni meksykańskiej. Jest to również wspaniała opowieść o życiu i cierpliwej miłości, chociaż okraszona elementami magicznym. Chociaż miłość to przecież podobno magia, prawda?

Ocena 5/6

Książkę podłączam do wyzwania trójki e-pik z kwietnia 2013 – powieść, w której motyw kulinarny odgrywa ważną rolę.